De in Oeteldonk alom geliefde Wim Kersten heeft speciaal voor CV de Oetels een lied geschreven en gecomponeerd. Het is ons lijflied geworden: Het Oetellied.
We zingen dit uit volle borst en met gepaste trots, te pas en te onpas. Dit lied wordt ook nog altijd ten gehore gebracht tijdens Het Oetelkonzèrt door Het Oetelsängerknapenkoor.
Het Oetellied
(Wim Kersten)
Unnen Oetel is un zeldzaam ding:
dur zèn dur nie zo veul
ze wonen aan d’n Oeteldonkse Plas,
ze zèn niet wild meer want:
ze vrete uit de hand,
Mar drinken doen ze ‘t liefste uit een glas!
Refrein:
Ik zou ‘t van de daken willen roepen,
dè ik ‘n Oetel ben!
Ik zou ‘t willen schrijven op de stoepen,
dè ik unnen Oetel ben!
Oetels, mooie mèskes,
liefde en ‘n bietje bier,
we hebben alles bij de hand:
dus blèf mar lèkker hier!
Want gèk doen en gein,
dè houd oe op de been.
En daorum al alleen
wil ik zo gère unnen Oetel zijn!
Unnen Oetel blèft ut langste goed
gewôn in clubverband:
allenig kwijnt ie weg van puur chagrijn
Mar mee de carnavál
dan zied’um overál
En zingt ie steeds ut zellufde refrein:
Refrein:
Ik zou ’t van de daken willen roepen,
. . . . . . . . . . .